Osny, ościenie (lm. od oścień).
Osoba, w znacz. 1) człowiek okazały, personat; 2) osobny gatunek, odrębny rodzaj, typ; 3) ciało, substancja, istota; 4) postać, kształt, wygląd; 5) rola, charakter, funkcja: O.-bą, osobiście.
Osobca, osobnik, samotnik, odludek.
Osobić sobie, przywłaszczyć sobie.
Osobie, 1) ciało, osoba, osobistość, figura, kształt 2) osobność.
Osobien, osobny, oddzielny
Osobisty, 1) własny, prywatny; 2) okazałej postaci, postawny; 3) zamknięty w sobie, skryty.
Osobliwek, specyfik, lekarstwo szczególnie skuteczne na jaką chorobę.
Osobliwy, w znacz. 1) osobny, oddzielny; ustronny; 2) lubiący samotność, nietowarzyski.
Osobnie, 1) osobno; 2) mianowicie.
Osobność, 1) odosobnienie, rozdział; 2) szczególność, specjalność; 3) osobliwość, osobliwa własność; 4) miejsce ustronne, zacisze.
Osobny, osobien, osobliwy, 1) osobisty; 2) odrębny, oddzielny, samotny; 3) odmienny, różny; 4) osobliwy, wyróżniający się, przedni.
Osocznia, osoka, obława, naganka.
Osocznik, 1) osacznik; 2) obmówca, oszczerca.
Osoczyć, osaczyć; O. kogo, obmówić, oczernić; O. się, obwinić się.
Osok, osoch, zysk.
Osoka, osocznia, 1) obława, naganka; 2) doniesienie, oskarżenie.
Osowno, osobno.
Osób, osobność.
Osóbkować, żyć osobno, jadać oddzielnie.
Osóbnia, w wyr. w osóbni, oddzielnie, zosobna.
Ospać, osypać.
Ospały, senny, zaspany.
Ospana, brzemienna.
Ospieszały, opieszały.
Osprawiedliwić, usprawiedliwić.
Osprośnić, uczynić sprośnym, oplugawić, skalać.
Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0311
Wygląd
Ta strona została uwierzytelniona.