Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/307

 OrdOrg 

299

---

pospolity, gminny; grubjański.

Ordynat ł. posiadacz majątku na prawach ordynacji.

Ordynator ł. lekarz ordynujący w szpitalu.

Ordynek n. porządek, szyk (zwłaszcza w wojsku).

Ordynować ł. zalecać, przepisywać, udzielać porady lekarskiej.

Oremus ł. módlmy się (słowa kapłana, zwrócone do ludu podczas Mszy św.).

Orfeum a. Orfeon g. nazwa stowarzyszeń muzycznych i śpiewaczych, także lokalu, przeznaczonego na produkcje muzyczno-wokalne.

Organ g. część ciała zwierzęcia lub rośliny, spełniająca pewną określoną funkcję fizyczną lub psychiczną, narząd; dźwięk głosu, brzmienie; urząd, przedstawiciel władzy; czasopismo, występujące w roli przedstawiciela pewnego stronnictwa.

Organiczna wada, wada ustrojowa, powstała wskutek nienormalnego rozwoju lub zmian w danym narządzie.

Organiczne materje, ciała roślinne i zwierzęce w przeciwstawieniu do nieorganicznych, pochodzących od ciał mineralnych.

Organiczny g. ustrojowy, zaopatrzony w narządy, spełniające funkcje życiowe; pochodzący od istoty, obdarzonej organizmem; należący do pewnej całości; chemja O. = chemja związków węgla z innemi ciałami.

Organizacja g. urządzenie, układ; budowa wewnętrzna organizmu zwierzęcego i roślinnego; forma urządzenia pewnego stowarzyszenia, wojska, całego społeczeństwa, według pewnych reguł, ustrój, ustawa.

Organizator g. urządzający.

Organizm g. całość, ustrój, układ narządów ciała. budowa.

Organizować g. urządzać, w czyn wprowadzać.

Organmistrz g. fabrykant organów.

Organografja g. opis budowy narządów u roślin.

Organtyna f. sztywna bawełniana materja w rodzaju tiulu.

Organy g. największy z instrumentów muzycznych, składający się z piszczałek różnej wielkości, klawiszów i miechów — ze względu na rozległość ska-