spodarność; wspólny stół, zwłaszcza w wojsku.
Menażerja f. zbiór żywych zwierząt dzikich, obwożonych na pokaz w klatkach.
Menażki f. naczynia urządzone tak, że jedno wchodzi nieco w drugie i objęte wspólną rączką, służące do przenoszenia obiadów.
Menażować f. oszczędzać, ochraniać; mieć wzgląd.
Mendel n. piętnaście sztuk.
Menechmy g. sobowtóry, osoby niesłychanie bliźniaczo do siebie podobne (nazwa wzięta z komedji Plauta); jota w jotę.
Mener f. przywódca partji ludowej, robotniczej i t. p.; kierownik intrygi.
Menéstrel f. patrz: Minstrel.
Menhir celt. „długie kamienie“, pojedyńczo lub w szeregu stojące wielkie bloki kamienne, przedhistoryczne, pomniki religijnych wierzeń celtyckich, prawdopodobnie grobowce.
Menisk ł. soczewka wklęsło-wypukła; krzywa powierzchnia płynu w rurce włoskowatej.
Mennica n. zakład rządowy w którym biją pieniądze.
Meno w. w muz.: mniej.
Meno mosso w. w muzyce: wolniej.
Menonici, chrześcijańska sekta religijna, w której chrzest odbywa się tylko na dorosłych.
Mensa ł. stół kamienny, w którym są umieszczone relikwie św. i na którym odprawia się Msza święta, ołtarz.
Mens agitat molem ł. duch kieruje materją.
Mens sana in corpore sano ł. zdrowa dusza w zdrowem ciele.
Menstruacja ł. czyszczenie miesięczne u kobiet.
Mente captus ł. głupowaty, słaby na umyśle.
Mention honorable f. (ma͡ęsią onorabl) wzmianka zaszczytna, list pochwalny.
Mentor g. stary przyjaciel, któremu Ulisses wyruszając na wojnę, powierzył opiekę nad rodziną; przen. nauczyciel, wychowawca, przewodnik i doradca młodzieńca.
Menu f. (meniu) spis potraw, składających ucztę, jadłospis.
Menuet f. starofrancuski taniec w wolnem tempie, pełen wytwornego wdzięku.
Menzura ł. miara, wymiar, przedział; w fechtunku odległość między zapaśnikami; w organach stosunek wielkości i szerokości
Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/267
Ta strona została uwierzytelniona.
MenMen
259
