Kaszta n. w drukarni: szuflada z przegródkami na czcionki; w górnictwie: podpory podtrzymujące opróżnione miejsca kopalni.
Katafalk w. podwyższenie lub rusztowanie ozdobne, na którem ustawiają trumnę ze zwłokami.
Katafora g chorobliwa śpiączka, letarg.
Kataklizm g. gwałtowny przewrót w przyrodzie, przen. przewrót wielkiej doniosłości, klęska społeczna; wielkie nieszczęście.
Katakumby g. dawniej cmentarze podziemne, gdzie dla modlitwy gromadzili się pierwsi chrześcijanie; dziś krypty pod kościołami lub gmachy murowane na cmentarzach, gdzie w pojedyńczych pieczarach stawiają trumny z ciałami zmarłych.
Katalekty g. zbiór fragmentów, urywków; ułamki pojedyńczych utworów.
Katalektyczny wiersz g. wiersz niepełny, o niezupełnym rymie.
Katalepsja g. nerwowa choroba, objawiająca się zupełnem odrętwieniem ciała, utratą czucia i dowolności ruchów.
Kataleptyk g. człowiek dotknięty katalepsją.
Katalog g. wykaz, spis przedmiotów, należących do pewnego zbioru.
Kataplazm g. ciepły, wilgotny, ciastowaty okład z ziół, nasion, otrąb i t. p. stosowany przy zapaleniach, owrzodzeniach i t. d. w celach leczniczych.
Katapleksja g. obezwładnienie, zdrętwienie pod wpływem przestrachu (u zwierząt); w medecynie: stężenie ciała skutkiem ataku apoplektycznego, tężec.
Katapulta ł. u starożytnych: machina wojenna do wyrzucania pocisków.
Katar g. zapalenie ostre lub chroniczne błon śluzowych (wyścielających kanał oddechowy, pokarmowy i t p.), nieżyt.
Katarakta g. wodospad; choroba oczu połączona z zupełną lub częściową utratą wzroku, zaćma.
Kataster p. Kadaster.
Katastrofa g. nagły, nieszczęśliwy zwrot albo wypadek w życiu człowieka lub narodu; punkt przełomowy w dramacie.
Katecheta g. nauczyciel religji, wykładający ją w formie pytań i odpowiedzi.
Katechetycznie uczyć, uczyć za pomocą pytań, w formie rozmowy.
Strona:M. Arcta Słowniczek wyrazów obcych.djvu/194
Ta strona została uwierzytelniona.
KasKat
186
