Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/9

plicy i kierował się ku małej furtce, będącej w parkanie. Furtka ta musiała być otwartą, gdyż nagle zniknął, a niesłyszały zwykłego trzeszczenia zawias.
 — Wyszedł z salonu, — szepnęła Zuzanna.
 — Nie możliwe, przecież schody prowadzą więcej na lewo... Chyba, że...
 Równa myśl przyszła im do głowy. Wychyliły się. Pod sobą ujrzały drabkę, opartą o gzyms pierwszego piętra. Słabe światło oświecało kamienny balkon. W tejże chwili inny mężczyzna, unoszący również jakiś przedmiot, przekroczył balustradę, zsunął się po drabce i uszedł tą samą drogą.
 Zuzanna wystraszona, bez sił, padła na kolana, szepcąc:
 — Wołajmy... o ratunek...
 — Któżby przyszedł? Twój ojciec... a jeżeli jest ich tam jeszcze więcej... mogą się na niego rzucić...
 — Więc cóż począć... możnaby zaalarmować służbę... twój dzwonek elektryczny łączy nas z ich piętrem.
 — Tak... tak... dobra myśl... Oby tylko na czas przybiegli!
 Rajmunda poszukała dzwonek przy łóżku i nacisnęła. Dźwięk rozległ się na górnem piętrze, lecz miały to wrażenie, że i na dole zauważono wyraźny głos jego.
 Czekały. Cisza stawała się przerażającą, a nawet wietrzyk nie poruszał żadnym listkiem.