Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/77

 — He?... Co?... — zakrzyknął pan Filleul niedowierzająco. — Myślisz, że ta tajemnicza kryjówka...
 — Znajduję się tam, oto.
 — Przeszukaliśmy kaplicę!
 — Źle widocznie.
 — Tam niema żadnej kryjówki, — zaprotestował hrabia, — znam dokładnie kaplicę.
 — Przeciwnie, panie hrabio. Idź pan do burmistrza w Varengeville, gdzie znajdują się papiery dotyczące klasztoru Ambrumesy. Wyczytasz pan wzmiankę z ośmnastego stulecia, że pod kaplicą znajduje się krypta.
 — Lecz jakże Lupin mógł się dowiedzieć o tym szczególe? — zapytał sędzia.
 — W bardzo prosty sposób; pracując tutaj, i wywożąc figurki, musiał to zauważyć.
 — Przesadzasz, panie Beautrelet, przecież nie ukradł całej kaplicy.
 — Zapewne, że fundamentów nie naruszył, lecz wszystko, co posiadało jakąkolwiek wartość i co się wziąć dało, to też zabrali.
 — W takim razie Lupin nie mógł dotrzeć do krypty.
 W tej chwili wrócił służący, którego hrabia był posłał po klucz. Otworzył kaplicę. Trzej mężczyźni weszli.
 Po pewnym czasie, Beautrelet odezwał się:
 — Flisy, jak przypuszczałem, nie są naruszone. Lecz zwykle schody do krypt znajdują się pod wielkim ołtarzem. Jeżeli więc pracowali przy ołtarzu, natenczas musieli znaleźć ową kryptę.