Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/207

 Raptownie ukląkł i pochylił się... i ujrzał dwie ogromne litery wykute w skale, mniej więcej na stopę każda.
 Dwie te litery wyrzeźbione niewprawnie, jęcz wyraźnie, a które czas zaokrąglił, były: D. i F.
 D. i F., to cud oszołomiający! D. i F., właśnie dwie litery wypisane w dokumencie. Ah! Beautrelet nie potrzebował spojrzeć na papier, aby przypomnieć sobie czwartą linijkę, która zawiera znaki i wskazówki! Miał je tak dobrze w pamięci! Na zawsze były wypisane w jego mózgu!
 Wstał, zeszedł spadzistą drogą, szedł wzdłuż fortu, przeszedł z trudem przez sztachety i biegł szybko do pastucha, który opodal pasł trzodę na falistych wzgórzach.
 — Ta grota, tam... ta pieczara...
 Usta jego drżały, szukając słów wyjaśnienia, których nie znały.
 Pasterz na niego patrzał zdziwiony. Wreszcie Beautrelet zapytał:
 — Tak, ta pieczara... tam... na prawo od fortu, czy ma jaką nazwę?...
 — A z pewnością... Ludzie z Etretat mówią, że to Demoiselles.
 — Co?... co?... Co mówisz?
 — A tak mówią, że to chambre des Demoiselles (pokój panien)...
 Izydor byłby mu prawie skoczył do ócz, jak gdyby cała prawda spoczywała w tym człowieku, jak gdyby ją chciał wydrzeć za jednym zamachem...