Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/196

 To Henryk Plantagenet, książę Normandyi, który podpisuje się: posiadacz sekretu!
 To Pretestatus, biskup w Rouen, który udziela swemu kochanemu Merowingowi zapomogi pieniężnej i igłę.
 W Rouen Jan bez ziemi kazał zamordować synowca swego Artura, znającego sekret!
 W Rouen spalili Anglicy Joannę d’Arc, znającą sekret!
 A sięgając do samego środka awantury, czem był dowódzca Celtów, który płaci Cezarowi okup wyjawieniem sekretu o igle, jeżeli nie dowódzcą ludów mieszkającym w Caux, w samem sercu Normandyi?
 Hipoteza staje się coraz jaśniejszą. Pole poszukiwań zacieśnia się. Rouen, brzegi Sekwany, ziemia Caux. Zdaje się, że wszystkie drogi tam się schodzą. Gdy sekret ten zaginął dla książąt Normandyi i dla królów Anglii, którzy są ich potomkami, a stał się królewską tajemnicą Francyi, widzimy dwóch królów, których specyalnie wymieniają; Henryka IV, który oblega Rouen i wygrywa bitwę pod Arques, blisko Dieppu, i Franciszka I, który wyrzekł pełne znaczenia słowa: „Królowie Francyi znają sekret, który często wpływa na bieg spraw publicznych; na los miast!“
 Rouen, Dieppe, le Havre... Trzy kąty trójkątu. Trzy wielkie miasta, które zajmują te trzy punkty. W środku zaś znajduje się ziemia Caux.
 Nadchodzi wiek siedemnasty. Ludwik XIV pali książki, w których nieznajomy wyjawia