Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/183

 — Co się stało?
 — Dwie strony wyrwane! Patrz pan... dwie następne strony... Widoczne są znaki!
 Trząsł się jak we febrze w przystępie wściekłości z doznanego zawodu. Massiban schylił się:
 — Doprawdy... Widoczne są znaki dwóch wydartych stron. I zdaje się, że to stać się musiało przed niedawnym czasem. Te strony nie są wycięte, tylko wydarte... tak siłą wydarte... Patrz pan, nawet reszta stron jest zmięta.
 — Lecz któż? któż mógł to zrobić, — jęczał Beautrelet, łamiąc ręce, — czy służący? czy wspólnik?
 — Tego nie można wiedzieć, te karty mogą być wydarte od kilku miesięcy, — zauważył Massiban.
 — Fakt jest i pozostaje, że ktoś musiał tę książkę wyszperać, ktoś musiał ją mieć w ręce... Panie baronie, — zawołał Beautrelet, — nie możesz pan o tem zdarzeniu nic powiedzieć? nie posądzasz pan nikogo?
 — Możemy zapytać mojej córki.
 — Tak... tak... to dobrze... może potrafi nas objaśnić...
 Baron de Velines zadzwonił na służącego. Po chwili weszła pani de Villemon. Była to młoda jeszcze kobieta o bolesnym, lecz zrezygnowanym wyrazie twarzy. W tej chwili Beautrelet zapytał:
 — Znalazłaś pani tę książkę w bibliotece?
 — Tak, w pace rozmaitych książek, która nie była jeszcze odwiązana.