Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/18

sekretarzem, a właściwie powiernikiem, ludzie otaczali go zawsze miłością i sympatyą.
 — Mimo to było włamanie, popełniono morderstwo, musi być przecież jakaś przyczyna.
 — Jakaś przyczyna? Ależ to zupełnie jasne, okradziono mnie.
 — A cóż panu skradziono?
 — Nic!
 — Jakto?
 — Nic mi nie skradziono, i nic mi nie braknie, a jednakowoż coś wynoszono.
 — Lecz co?
 — Otóż to, że nie wiem. Lecz córka moja i siostrzenica powiedzą panu, że widziały dwóch mężczyzn unoszących wielkie paki.
 — Tym paniom...
 — Tym paniom pewnie się śniło Powiedziałbym prawie to samo, gdyż od rana staram się wynaleźć, coby mi braknąć mogło i dotychczas nic nie zauważyłem. Zresztą możesz je pan sam zapytać.
 Poproszono obie kuzynki do wielkiego salonu. Zuzanna prawie, że nie mogła mówić, tak była jeszcze przelękła. Rajmunda energiczniejsza i odważniejsza, także ładniejsza z iskrzącym wzrokiem ciemnych oczu, opowiedziała owo zajście nocne i udział, jaki w nim wzięła.
 — Obstajesz pani przy swojem zeznaniu?
 — Tak. Ludzie, którzy przechodzili przez park, unosili jakieś przedmioty.
 — A ten trzeci?