Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/127

 — W którą stronę jechali?
 — Tego, to już nie wiem.
 — Nie wyrzekli przy tobie żadnego słowa, któreby mogło nas na ślad naprowadzić?
 — Żadnego... Jeden wprawdzie z tych panów mówił: „Nie możemy tracić czasu... jutro rano o ósmej ma tam do nas patron nasz telefonować...
 — Gdzie... tam?
 — To jest... Nie mogę sobie przypomnieć.
 — Myśl dziecko... przypominaj sobie... było to zapewne nazwisko miasta, nieprawda?
 — Tak... nazwisko zaczynało się na „chateau....“
 — Chateaubriant?... Chateau-Thierry?...
 — Nie... nie...
 — Może Chateauroux?
 — Таk... Chateauroux...
 Beautrelet nie czekał, aż wypowie ostatnią sylabę. Porwał się z miejsca, a nie troszcząc się ani o Frobervala, ani o dziewczynkę, pobiegł, jak strzała, na dworzec.
 — Proszę... o bilet do Chateauroux...
 — Przez Le Mans i Tours?
 — Naturalnie najkrótszą drogę... Czy będę na miejscu rano?
 — Oh! nie...
 — Więc w południe? Na wieczór?
 — Ah! nie, w takim razie musisz pan jechać kuryerem przez Paryż... Kuryer do Paryża wychodzi o ósmej... będzie już zapóźno....
 Lecz jeszcze nie było zapóźno, Beautrelet zdążył wskoczyć.