Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/141

 To też po upływie kilku minut, uczuł się prawie spokojnym, puls uderzał mu normalnie.
 — Nie oskarżajcie hrabianki de Mergy — rzekł spokojnie — to nie ona.
 — A więc któż?
 — Daubrecq tu był, odczytał list i wyciął dwa najważniejsze wyrazy.
 — Jakimże sposobem tu wszedł?
 — Nie traćmy czasu na dochodzenie, jak i którędy wszedł, skoro wiemy, że tu był, a fakt ten nie ulega wątpliwości — odrzekł Larsen.
 Obejrzał potem raz jeszcze na wszystkie strony uszkodzony list i rzekł:
 — Chodźmy więc!
 — Gdzie?
 — Na dworzec Lyoński.
 — Dlaczego właśnie tam?
 — Nie wiem, nie jestem pewny niczego, ale wybieram najprawdopodobniejszą kombinację. Sądzę, że jeśli Daubrecq wyjechał z Paryża, to głównie dla poratowania zdrowia, które ucierpiało bądź co bądź na skutek kilkutygodniowego przebywania w wilgotnem podziemiu, nie mówiąc już o torturach. Jesień mamy dżdżystą, nadchodzi słotna pora, którą korzystniej mu będzie spędzić na południu.
 Pojechali więc na dworzec Lyoński w nadziei, że zastaną tam jeszcze Klarysę.
 Napróżno jednak przejrzeli salę restauracyjną, peron i wszystkie zakątki, nie znaleźli nigdzie hrabianki.
 Odchodził właśnie wieczorny pociąg. — Biegli jakiś czas obok niego, zaglądając do wszystkich wagonów.
 W żadnym z nich nie dostrzegli wytwornej twarzyczki Klarysy de Mergy.
 Odchodzili już rozczarowani, gdy przystąpił do nich jeden z posługaczy kolejowych, ubrany w nie-