Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/85

 A gdy oczy już pieśnią im się rozżarzyły i zapłonęły serca, zaprowadziłem ich na środek wioski i uderzyliśmy o niebo naszym Hymnem.
 Marzyłem: otoczą nas przyjazne ramiona i pójdą z nami...
 Przez okna zaczęły się wychylać głowy, z izb wychodzili ludzie, gromadkami ku nam dążyli...
 I oto ci, co przedtem mieli drwiący uśmiech na ustach, stali w niepewności i uchylili czapek...
 Zdawało się: powiew pieśni rzuci ich za chwilę na kolana...
 Nagle oczy wszystkich zwróciły się w stronę plebanji.
 Leniwymi krokami, uchylając się pod ciężarem ciała, szedł proboszcz... Poznał mnie zdaleka — błysnął oczami nienawistnie.
 Tłum czekał...
 Proboszcz wydrapał się na parkan i zawołał:
 — Nie wierzcie mu: to oszust.
 I mignął im przed oczami moim szklanem okiem.
 Z tłumu wydarł się dławiony pomruk. Ci, którzy mieli upaść na kolana, rzucali we mnie groźby i przekleństwa... Ktoś zaśmiał się —