Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/58

 To także było mu konieczne do życia.
 W ten sposób bito się na dwie strony.
 Zupełnie jak w salonie...
 Pewnego dnia wszedłem do kawiarni z prostytutką. Taka najgorsza — z plantów.
 Wahała się, bo „wypędzą“ — mówiła.
 — Nie bój się! nie wypędzą. Im wszystko jedno. Namawiałem.
 Poszła...
 — Dwie kawy — zawołałem.
 Dziewczyna roznosząca kawę, zwana „niewiastą“, z pogardą spojrzała na prostytutkę i z oburzeniem anioła odeszła w milczeniu do innych stolików. Sama ściskała się po kątach z gośćmi i oddawała im ciało, więc czemuż nie gardzić prostytutką?...
 — Niewiasto! dwie kawy! — krzyknąłem gniewnie.
 Wyszła do kuchni.
 Długie, długie oczekiwanie...
 Przy stoliku pawi wszczął się ruch... Matematyk był już po morfinie, zresztą wieczór i „bydła“ dość... Obejrzał tryumfalnie kawiarnię i odwalił:
 — Mój prawniku! Powiedzcie mi, czem się