Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/43

 — Przelicytuje go, czy nie przelicytuje? — myślałem.
 Ale przelicytowała...
 Raz, kiedym szedł wieczorem do Jadwini, na spotkanie me wyszła matka. Rozpromieniona była.
 — Wie pan? Ten szlachetny młodzieniec oświadczył się dzisiaj o rękę Jadwini.
 — Było to do przewidzenia — odparłem. — Winszuję...
 Ale stara przekupka spostrzegła nagle, że zbytnia radość psuje czasem targi. Zniżyła głos i mówiła mi z niezachwianą powagą:
 — Już to, prawdę mówiąc, mogłaby lepszą zrobić karjerę. Co? jak pan o tem sądzi?
 — O, bez wątpienia.
 Wszedłem do pokoju Jadwini.
 — No i cóż? — przechwalała się — moja filozofja lepsza, czy pańska? Ja już uwiłam sobie gniazdko.
 Spojrzałem na nią ze smutkiem.
 — A ja chodzę właśnie po świecie i burzę takie gniazdka.
 — Ta-ak?...
 — A tak, pani, tak — mówiłem z gniewem.