Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/242

róż czerwonych było, jakgdyby upojne spojrzenie w samą głębię duszy.
 I... niema go...
 Takie to naturalne, i takie straszne, okrutne...
 Sennym ruchem podniosła się z kanapki, i rozprężyła ramiona. Białe róże wypadły z jej ręki, i bezszelestnie spoczęły na dywanie.
 ... Zdenerwowana jestem...
 Bo cóż...? Nie wraca? Jest ranny, ale i pozatem ma wiele spraw do załatwienia. Wróci...
 Lecz...
 Serce jej biło na trwogę. Jakieś ciemne, złowieszcze przeczucie załopotało w duszy, i okryło ą cieniem niby czarnemi, posępnemi skrzydłami.
 Bolesne zdziwienie wbiegło do jej oczu, i rozszerzyło je nadmiernie.
 Załkała krótko i sucho, i opadła znów na kanapę.
 Co to jest? — wyszeptała cicho.
 ... A list...!
 Jednym skokiem znalazła się przy stole.
 ... Jego pismo...
 Jego!
 Serce jej przestało uderzać na mgnienie. Ręce z gorączkową szybkością rozrywały kopertę. W reszcie... Podniosła papier blizko, bliziutko do oczu.
 „Panno Zofjo!“
 Co?
 Nie... to przecież nic... to jest tylko żartobliwie... ot, tak... oczywiście...
 „Proszę przyjąć te słowa z tą samą odwagą, z jaką ja je piszę.“