Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/93

 — Czemu tak, Andziu, przypatrujesz się mi?...
 — Nic... myślę, że pan musi być dobry człowiek.
 — A güte Mensch — dodała i zaczęła się śmiać...
 — Cóż to znaczy?
 — E, nic... mieszkałam ze dwa miesiące z jedną żydówką. To ona tak znała ludzi, że odrazu każdego przejrzała... Jak przyszedł gość, to odrazu mówiła güt, albo schlecht. A raz tylko powiedziała: a güte Mensch... to ja teraz widzę, że on był zupełnie podobny do pana.
 Wziąłem ją lekko za rękę i pytałem:
 — Powiedz, Andziu, za co on cię wybił?
 — Za co? — mówiła niedbale — jakto kochanek... Po co ma mieć zaraz za co?... wybije i już... A pan to niby swoich nie bije?
 — Nie, Andziu, nikogo nie biję.
 Utkwiła we mnie zdziwione spojrzenie...
 — I naprawdę nie?...
 — Naprawdę: nigdy nie biję...
 — A wie pan co? — mówiła. — Chciałby mnie pan wziąć do siebie?...
 Uczułem jakąś głuchą litość.
 — Wziąć?... jak to rozumiesz?
 — A no tak... Będę już nie jego, tylko pańska... Przecie jak pan jest alfonsem....
 Położyłem rękę na jej ramieniu i mówiłem:
 — Omyliłaś się... Nie jestem alfonsem...
 Blade przerażenie pobieliło jej dziecinną twarz.
 Robiła wrażenie człowieka, pod którym pękają