Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/395

Sekwany pod memi oknami zanadto mnie przeraża; drżę również przed ostrzem stali, przenikającej do samego serca. Potrzebna mi trucizna, która daje sen spokojny i uśmierca odrazu, jak piorun.
 Zilla zerwała się na nogi.
 — W słowach i w myślach pani panuje zamęt. Proszę pokazać mi rękę.
 Nieznajoma spełniła polecenie.
 — A! — rzekła cyganka, przyjrzawszy się, tej białej, delikatnej, wypieszczonej rączce, która bez obawy do niej się wyciągnęła — te linie,... tak, znam te linje! Miłość!... zawód!... walka!....Zwycięstwo lub śmierć!
 — Przypominam sobie — zakończyła, cofając się z krzykiem — pani jesteś Gilberta de Faventines!
 — Kto ci o tem powiedział? — szepnęła nieznajoma wzruszonym głosem.
 — Zdejmij pani swą maskę. Zbyteczna jest teraz. Znaki twych przeznaczeń czytałam raz już na tej dłoni...tam, u ojca pani. Po nich panią poznaję.
 Instynkt nie zawiódł cyganki.Była to w istocie Gilberta.
 Córka margrabiego zdjęła maskę. Twarz jej miała wyraz energii i silnego postanowienia.
 — A więc — rzekła — skoro poznałaś mnie, Zillo, udziel mi tego, o co proszę, gdyż i tobie zapewne wiadomy powód, dlaczego chcę umrzeć.
 Ciemny płomień zatlił się w oczach cyganki wolnym głosem spytała;
 —I pani zatem kochasz go bardzo?
 —O kim mówisz?
 — O Manuelu! O tym Manuelu, którego kochałam i którego pani odebrałaś mi poto, aby go zgubić.
 — Nieszczęście!
 Obie kobiety badały się przez chwilę wzrokiem.W zachowaniu się każdej z nich widniała po-