Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/118

wzburzony Cyrano. — A! na Boga i wszystkich Świętych! Komedię posunięto za daleko!
 — Milczenie! — rozkazał starosta.
 A strażnikowi rzucił:
 — Czyń swą powinność!
 Dowódca straży zbliżył się do Ludwika i zażądał od niego szpady.
 Młodzieniec, którego odwaga całkowicie już się wyczerpała, rzucił się w objęcia Cyrana, potem, powstrzymując z wysiłkiem łzy gniewu i wstydu, które mu się do oczu cisnęły, odpiął szpadę i wręczył ją Sawinjuszowi, nie chcąc oddawać wprost przedstawicielowi władzy starościńskiej.
 Cyrano natomiast odzyskał spokój. Ruchem prawie uprzejmym podał dowódcy szpadę Ludwika, i głosem, w którym nie było i śladu wzruszenia, oświadczył:
 — Ta szpada, cokolwiek o niej mówią ludzie, jest szpadą szlachcica. Bądź pan łaskaw obchodzić się z nią z szacunkiem, Co do ciebie zaś, mości starosto — dodał z rycerską swobodą — dowiedz się, że ja jeszcze nie wypowiedziałem w tej sprawie ostatniego słowa, choć pan już je wygłosiłeś.
 Potem szerokim ruchem wyciągnął rękę do Manuela, który uścisnął ją energicznie.
 — Idź, młodzieńcze, bez trwogi odprawiać swój czyściec — zakończył, — Nie zapominaj, że ja jestem wolny i że trzymam klucze do nieba.
 Wygłosiwszy to zdanie, może nazbyt krasomówcze, przyjaciel Ludwika wykręcił się na swych wysokich napiętkach, ku wielkiemu zdumieniu Rolanda i starosty, dziwiących się, że tak filozoficznie przyjmuje następstwa tej przygody.
 Tymczasem Ludwik znalazł sposobność zbliżenia się do Gilberty.