Strona:Lud ukraiński. T. 2.pdf/20

rą schronił się Car dwugłowy. Długo trwało zniszczenie powszechne, zanim nareszcie deszcz ustał i wody opadły. Ale olbrzymów już nie stało i ludzi dwugłowych inszych ziem, wszyscy potonęli, tylko na wysokiéj mogile jeden Car dwugłowy pozostał. Ale i ten gdy się przebudził (bo spał podczas potopu) ujrzał się z jedną tylko głową na karku. Zasmucony z tego powodu rzekł do Boga: Boże mój, Boże! cóżem ja ci przewinił, żeś mi odjął jednę głowę? A Bóg mu nato: „dla tego ukarałem cię w ten sposób, żeś na swoich braci taką śmierć okrutną wynalazł, o jakowéj nigdybym sam nie pomyślał. Od tego Cara poszło plemie ludzi takich, jakiemi są teraz.
 Powieść ta nosi na sobie cechę dziwnéj starożytności. Dwie głowy Cara innéj ziemi przypominają symbolikę i sztukę świątyni indyjskiéj. Do tego potrzeba zaliczyć wszystkie bajki ludu o żmijach, czyli smokach z dwóma, trzema, sześcioma i dwunastu głowami. Smoki czy żmije, w mytologii wschodu, mają pewne mistyczne znaczenie; Bel Chaldejów był smokiem; w Chinach Fo-hi wyobraża się w postaci węża z głową ludzką, Chinongowi dają takoż powierzchowność smoka; Cesarz Chiński nosi tytuł Smoka, syna nieba. Na smoka wszędzie natrafiamy w starych symbolach narodowych. Gallowie mieli swego Smoka; w staréj narodowéj poezji Anglii, dwie chorągwie: biała Anglo-Sasów, i czerwona Kymryjska