Ze wszystkich dzielnic dawnej Polski Białoruś wraz z Rusią litewską najmniej pod względem etnologicznym zbadane zostały. Oprócz nielicznych artykułów umieszczonych w Zbiorze Wiadomości do Antropol. Kraj. i niektórych czasopismach, oraz kilku zbiorów pieśni dawniej wydanych, w literaturze naszej nie więcej odnaleźć nie można. Tymczasem literatura rosyjska słusznie pochlubić się może kilku znakomitemi pracami w tym kierunku, że wspomnę tu tylko o pomnikowym słowniku Nosowicza i o materyałach zebranych przez Romanowa, Biezsonowa i Szejna[1].
Terytoryum etnograficzne, na którem się rozsiedliła zachodnia grupa białoruskiego szczepu, pod względem przestrzeni o wiele ustępuje obszarowi, zamieszkałemu przez grupę wschodnią. Na północ osady tego ludu zajmują południowy okrawek gub. wileńskiej, na zachód dochodza do rzek Biebrzy i Niemna, na południe zaś opieraja się o puszczę białowieską, a raczej dochodzą do linii wzdłuż rzeki Narwi (poczynając od granicy Kongresówki) i dalej na wschód poniżej nieco, lecz równolegle przeciągniętej z szosą brzesko-moskiewską, która przecina południowe strony powiatów słonimskiego, nowogrodzkiego i słuckiego. Plemię tedy zachodniobiałoruskie graniczy: na północy z Litwinami, na zachodzie z Mazurami, a na południu puszcza białowieska, różańska, oraz błota i lasy, pokrywając poładniową część powiatu słonimskiego, oddzielają osady ich od siedzib Poleszuków, którzy ze względu na swe właściwości etnologiczne zaliczani być powinni do szczepu małoruskiego.
- ↑ Ob. „Chwila“ r. 1886, nr. 17 do 23. „Słówko o materyałach służących do badań gwary, etnografii i literatury białoruskiej“, opr. Al. Jelski, oraz „Podania Białoruskie“ zebr. przez Wład. Weryhę str. 11.
