Strona:Lewis Wallace - Ben-Hur.djvu/307

 Messala wybuchnął pogardliwym śmiechem.
 — Głupcy! Nie widzieli nigdy igrzysk cyrkowych urządzonych przez Cezara, więc nęcą ich tutejsze. Cóżeś widział i słyszał więcej, Druzusie?
 — Nic.
 — Jakto, czyżbyś zapomniał? — rzekł Cecyliusz.
 — Co? — pytał Druzus.
 — Pochodu białych?
 — Masz słuszność, zapomniałem — zawołał Druzus, podnosząc głos. — Wielkie dziwo! Spotkaliśmy oddział białych z chorągwią — ha! ha! jakie to śmieszne.
 I oparł się ze śmiechem na dywanie.
 — No, mówże dalej, okrutny Druzusie — nalegał Messala.
 — Ależ to szumowiny pustyni, Messalo, to nędzarze, co jedzą flaki na podwórzu Jakóbowej świątyni w Jerozolimie. Cóż oni nas obchodzić mogą...
 — Druzus lęka się być wyśmianym — rzekł Cecyliusz — ale ja się nie boję, Messalo.
 — Mówże więc.
 — A więc zatrzymaliśmy oddział i...
 — Ofiarowaliśmy im zakład — przerwał Druzus mówiącemu — i wyobraź sobie, ha, ha ha! jeden z tłumu, z tak chudą twarzą, że skóry z jej nie starczyłoby na przynętę, którą się wabi karpie, i... ha, ha, ha! ten nędzarz oświadczył, że przyjmie zakład. Wyciągnąłem tabliczkę i spytałem: „na kogóż chcesz się zakładać?“ Odpowiedział: „na Ben-Hura, żyda.“ Na to mu rzekłem znów: „o ile się zakładamy?“ Odpowiedział... ale daruj Messalo, nie mogę mówić od śmiechu, ha, ha! na pioruny Jowisza! ha, ha! — Słuchający uciszyli się.
 Messala patrzył na Cecyliusza.
 — Dawał sykla — rzekł tenże.
 — Sykla, sykla! — Sala zabrzmiała pogardliwym śmiechem.
 — Cóż uczynił Druzus? — pytał Messala.
 — Tymczasem w pobliżu drzwi wchodowych dał się słyszeć jakiś hałas, wszyscy zwrócili uwagę w ową stronę, a Cecyliusz zatrzymał się na chwilę, a potem dodał: