Strona:Lew Tołstoj - Za co.djvu/56

zak tak uparcie sterczy na miejscu, więc trwożyła się wielce.
 Kilkakrotnie w ciągu nocy wychodziła Albina z zajazdu i przeszedłszy przez ciemny korytarzyk, udawała się ku tylnej stronie domu. Kozak wciąż czuwał, siedząc z opuszczonemi w dół nogami na znajdującym się pod szopą wozie. O świtaniu dopiero, gdy pierwsze kury zapiały od chaty do chaty, udało się Albinie znaleźć sposobność do pomówiania z mężem. Kozak rozwalony na tarantasie, chrapał.
 Zbliżyła się ostrożnie, uchylając wieko skrzyni.
 — Józiu!
 Odpowiedziało jej milczenie.
 — Józiu! Józiu! — powtórzyła przerażona.
 — Co takiego, co się stało? — wołał rozespany Migurski.
 — Spałem — odrzekł, a z tonu jego głosu poznała, że się uśmiechał w tej chwili.
 — Czy mogę wyjść?
 — Nie, kozak tu — i spojrzała uważnie na śpiącego na wozie.
 Szczególna rzecz, kozak chrapał, lecz jego dobre, niebieskie oczy były otwar-