Strona:Lew Tołstoj - Wojna i pokój 01.djvu/91

 Borys nie ruszał się z miejsca patrząc drwiąco na jej twarzyczkę niezwykle ożywioną i uśmiechniętą.
 — Nie chcesz? No! to pójdź tutaj...
 Pociągnęła go pomiędzy palmy, cisnąwszy w kąt lalkę.
 — Bliżej, bliżej! — szepnęła jakby jej nagle tchu zabrakło, przytrzymując młodego porucznika za pętlicę od munduru. Teraz drżąca i gotowa płaczem wybuchnąć spytała cichutko: — A mnie pocałujesz?
 Borys zarumienił się po same uszy.
 — Jakaś ty dziwna! — bąknął.
 Pochylił się nad nią niepewny i wahający.
 Jednym susem wskoczyła na duży wazon, otoczyła szyję swego towarzysza cieniutkiemi ramionami, a odrzuciwszy w tył włosy, pocałowała go w same usta.
 Potem zsunęła się na ziemię, biegnąc szybko pomiędzy klombami. Zatrzymała się u drzwi z główką spuszczoną.
 — Nataszko, kocham cię, wiesz o tem, ale...
 — Jeżeli kochasz, to nie ma żadnego ale!
 — Kocham! błagam cię jednak, nie zaczynajmy więcej... tego cośmy przed chwilą uczynili... Za lat cztery... pójdę do twego ojca prosić o twoją rękę...
 Natasza zaczęła się nad tem zastanawiać:
 — Trzynaście, czternaście, pietnaście, szesnaście — rachowała na paluszkach. Dobrze! Sprawa skończona i umówiona!...
 Uśmiech pełen ufności i zadowolenia, rozjaśnił jej szczupłą twarzyczkę.
 — Tak będzie, najniezawodniej! — potwierdził Borys.