dowane niepowodzeniami i niebezpieczeństwem dzieci. Byłoby o wiele dzielniej i mądrzej usprawiedliwiać się, twierdząc, że się nie chce pomnażać liczby nicponiów.
Chilon, zaliczany do siedmiu mędrców Grecyi, zalecał, żeby człowiek silny ciałem był łagodnych obyczajów, celem, jak mówił, wzbudzania w drugich raczej szacunku, niż obawy. Nie jest nigdy zbyteczna uprzejmość, łagodność ruchów i prawie pokora w ludziach, którzy pięknością, lub geniuszem, albo inną jakąś rzeczą, w świecie bardzo pożądaną, wybitnie przewyższają ogół. Zbyt wielka bowiem jest wina, z powodu której mają uzyskać przebaczenie i nazbyt srogi i trudny jest przeciwnik, którego mają ułagodzić. Pierwszą jest wyższość, drugim zawiść. Starożytni, znajdując się w wielkości i powodzeniu, byli przekonani, że należy je łagodzić nawet wobec samych bogów, zmazując upokorzeniem, ofiarami i ochotną pokutą trudno zniszczalny grzech szczęścia lub wyborności.
Jeśli winnemu lub niewinnemu, powiada u Tacyta imperator Otton, jest zgotowany jeden i ten sam koniec, godniejsza jest człowieka ginąć zasłużenie. Sądzę, że mało od tego różnią się myśli niektórych, co mając ducha wielkiego i zrodzonego
