ludzi zmarłych w jednakim czasie, że gdy jedne z nich uległy już prawie zupełnemu zniszczeniu, to znów drugie miały jeszcze dość dobrze zachowane części miękkie.
Z dotychczasowych spostrzeżeń wynika, że jakkolwiek można ocenić i oznaczyć chwilę śmierci z rozwoju fauny trupiej, to jednak wskazaną jest przytem wielka ostrożność. Nadto powinien mieć znawca w podobnym przypadku na pamięci słowa Orfili, że nie wyświadcza się bynajmniej przysługi medycynie sądowej a przez nią sprawiedliwości, jeźli się przecenia wartość środków pomocniczych, które medycyna sądowa wskazuje dla dopięcia celu.
Fauna zwłok spoczywających w wodzie jest mniej od poprzedniej znaną. Pominąwszy zwierzęta ssące, jak szczury wodne, przyczyniają się do zniszczenia zwłok, niektóre chrząszcze, pluskwiaki (rhynchota), skorupiaki (crustacea) i inne.
Z chrząszczy zasługują na uwagę: kałużnica czarna (hydrophilus piceus) żyjąca w wodach stojących, pływak żółtobrzeg (dytiscus marginalis) żyjący przeważnie w wodach stojących, drapieżny podobnie jak i jego gąsienica, żywiący się mięsem padliny lub nawet żywych zwierząt, n. p. ryb, wreszcie wirek krętaczek (gyrinus natator) młynkujący po popowierzchni wód stojących. Z pluskwiaków wypada wspomnieć płoszczycę (nepa), z skorupiaków raka (astacus fluviatilis), kiełża (gammarus pulex, Flohkrebs) i rozwielitkę (daphnia pulex, Wasserfloh). Wreszcie spotyka się na powierzchni zwłok leżących w wodzie pośród gęstych pilśni pasorzytów roślinnych, o których gatunkach i znaczeniu sądowo-lekarskiem ogłosił niedawno pracę Haberda[1], także miryady wymoczków z rodzaju małżynków (stylomychia) i t. p.
- ↑ Einiges über Wasserleichen. Viertjschr. f. ger. Med. 1895. Z. I.
