Strona:Leo Lipski - Powrót.djvu/253

 Zaprzeczyłem i żachnąłem się:
 — Ależ skąd.
 — Otóż właśnie. Każdy z nas chodzi do ubikacji. I pan sobie tam urządził prywatną golgotę. I panu niewygodnie jest w pluszowym fotelu.
 Głos doktora potężniał. Istotnie poczułem się niewygodnie.
 — Czy wpuszcza pan panią Cin przynajmniej do ubikacji?
 — Tak, nie, ona ma klucz... Miałem kiedyś sen, wstydzę się opowiedzieć. Miałem tylko sen, że pani Cin weszła do ubikacji, włożyła mnie do muszli. Usiadła...
 — Ależ to bardzo dobrze.
 — Nie rozumiem. Dlaczego?
 — Czy pani Cin zmuszała pana po powrocie do zajmowania poprzedniego stanowiska?
 — Nie. Ale...
 — Żadne „nie”. Ona wyjeżdża, ponieważ we śnie z panem przegrała. Oto skończone wszelkie smycze pani Cin. Przed panem otwierają się nieskończone możliwości.
 — Jak to?
 — Jaki pan jest niedomyślny. Ona przegrała z panem i to we śnie. We śnie. Rozumie pan?
 — Przecież ona na mnie ciągle jeździ.
 — Nie szkodzi, pan ma cierpieć. Och, biedny Piotruś. Za nas wszystkich. Zbawienne sny. Zbawienny klozet.
 Doktor złapał marmurowy kałamarz i mówił:
 — Gdy pan odczuwa seks przez ból... To jeszcze nic. Takich jest miliony. Gdy pan odczuwa ból przez seks... I gdzie pan nie odczuwa bólu? O, wielki Piotrusiu. Czyżby pan cierpiał za całe nieudane pokolenie? Nie wiem, na Boga Żywego, nie wiem...
 — Batia...
 — Rozumiem pańskie piętnastoletnie. Ale kobieta stara, wstrętna, doświadczona, posiada moc. Nie wiem.
 — Panie doktorze, czy pan jest wierzący?
 — Ale skąd. Ja w ogóle nie jestem niczym, poza takimi sprawami. I w tym dwuznaczność pańskiej sytuacji. Wyleczą pana może kurwy. Czasem wysyłam pacjentów do nich, aby sobie oglądnęli. Zszedł pan na dno. A nawet głębiej.
 — Jak można?
 — Po pierwsze, to zależy także od indywidualnych dyspozycji zjeżdżania w dół, po drugie, można głębiej (tu poprawił binokle), można, kochanie.