Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/54

 Ale na złość sobie i temu, co wiedział — a było to wspanialsze niż odkrycie możliwości manewrowania żaglami — dopisał: „Niebo wahało się i niebo kiwało się".
 Na drugi dzień tak zwana pani przyniosła poprawione zadania i powiedziała:
 — Emil, masz swój zeszyt. Albatrosy nie wrzeszczą, i to nie jest ładne wyrażenie. A niebo nie może się kiwać.
 Emil patrzył na nią i był czerwony. Mruknął:
 — No, to co?
 Wtedy ona też poczerwieniała i przestała mówić. Wczoraj czytała po raz pierwszy Rimbauda „Statek pijany” i Verlaine’a „Pieśń jesienną”. Została nauczycielką niedawno i starała się jeszcze rozumieć pewne rzeczy. Dlatego dodała:
 — A może odpisałeś? Może słyszałeś, jak czytał ktoś coś podobnego? Byłoby ładnie, gdybyś pamiętał.
 To było nieoczekiwane. Coraz więcej gorąca napływało mu do twarzy i zasłaniało oczy. Zdawało mu się, że ma głowę zanurzoną we krwi.
 Lolo szepnął cicho do Zosi:
 — Słyszysz, jak on zgrzyta zębami? Mój brat też tak robi w nocy.

 Emil miał o trzy lata młodszego brata. Pewnego razu ojciec zawołał go i powiedział:
 — Wiesz Emil, będziesz miał brata albo siostrę.
 — Kiedy?
 — Dziś albo jutro.
 — A kiedy ją będę widział?
 — Za kilka dni.
 Wtedy Emil poszedł do klozetu i zaczął się modlić.

50