Strona:Leo Lipski - Dzień i noc.djvu/40

 I już nie udaje. Patrzy w powałę. W milczeniu Pietia cedzi denaturat. Przez pięć sączków. Czas się wlecze. Wraca Grisza:
 — Będzie za pół godziny.
 Spirytus kapie, kapie. Nikt nic nie mówi. Wania patrzy w powałę. Grisza kładzie się na podłodze. Ja też. Pod głową fufajki. Grisza wstaje, wychodzi do kuchni. Spirytus kapie. Wania patrzy w powałę. Jakby czegoś szukał. Wania:
 — Ile tego będzie?
 Z drugiego pokoju:
 — Jakie trzy litry.
 I znów cisza. Wchodzi Grisza. Niesie kartoflane łatki i konserwę mięsną. Zrywamy się wszyscy. Trącamy się. Jemy z patelni. Popijamy spirytusem. Trzeba umieć pić spirytus. To jest łatwo. Przed wypiciem robi się wdech. Wania pije, że aż strach. Z szklanki. I żre. My też żremy. Wania, zwracając się do mnie:
 — Jaka szkoda, żeś ty Żyd.
 Żre dalej.
 — Aleksiej nie-Żyd, a drań, Stepan nie-Żyd, a do d..y, Sieroża nie-Żyd, a drań, Kossowski nie-Żyd, a drań, tylu, tylu jest drani.
 Żre dalej. Wania, z pijacką czułością:
 — A ty jesteś Żyd, Żyd, pomyśleć tylko, o Boże...
 Kiwa głową i wzdycha. Pietia ośmiela się, pod wódką:
 — Ja raz wykończyłem jednego parcha...
 — Milczeć. On jest przecież trochę Żyd. Zresztą, to mnie nie obchodzi. Pożyczasz mi granatowy płaszcz?
 — Tak, już mówiłem.
 — Idę do babskiego.
 — Zamknięty w nocy — mówi Grisza.
 — Nic nie szkodzi przelezę przez druty.
 — Druty bardzo wysokie.
 — Przelezę. Zresztą, co wam do tego?
 Żre dalej, popija spirytusem. Wania.