Strona:Leo Belmont - Sprawa przy drzwiach zamkniętych.pdf/18

 Dziecię zadygotało, rączkami jęło przebierać szybko i niezgrabnie po czerwonej w białe kropki sukienczynie perkalowej i wyszeptało:
 — Mama… Mam—ma…
 Obejrzało się z zakłopotaniem i trwogą.
 — Nie bój się, maleńka — uspokajał prezes — mama zaraz przyjdzie. Mama poszła kupić ciastka. Lubisz ciasteczka?…
 Dziecko spojrzało na prezesa tym razem ufniej i uśmiechając się, trochę zawstydzone, rzekło:
 — Lubię…
 — Jak się nazywasz, kochanie? — powtórzył prezes, pewny, że zdobył już zaufanie dziecka.
 — Mama tam… — odpowiedziało dziecię, pokazując palcem za siebie. Ja chcę do mamy…
 — Mama tu zaraz przyjdzie — powiedział prezes. Jak się nazywasz?
 — Zaraz? — spytało dziecko.
 Za stołem sędziowskim i na ławach przysięgłych powstał lekki śmiech.
 — Trudno z nią będzie się dogadać — zauważył młody adwokat na głos i twarz jego zabłysnęła wyrazem zadowolenia.
 — O, to nie jest świadek niebezpieczny — dodał szeptem, jakby mimowoli, współobróciwszy się ku ławom przysięgłych.
 Prezes raz jeszcze podjął próbę:
 — Dostaniesz ładne jabłuszko, ale trzeba powiedzieć, jak się nazywasz:
 — Mania — odpowiedziało dziecko — a jabłuszko gdzie?
 Przysięgli zakołysali się od śmiechu. Roześmieli się i słuchacze, których wpuszczono do sali