Strona:Lenin - O religii i kościele.djvu/42

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

prześladowały ludzi za wiarę[1] albo za niedowiarstwo, które gwałciły sumienie ludzkie, które łączyły posadki państwowe z rozdawaniem tej lub innej gorzałki państwowo-kościelnej. Całkowite oddzielenie kościoła od państwa — oto jest żądanie, które wysuwa wobec współczesnego państwa i współczesnego kościoła socjalistyczny proletarjat.

25. Punkt 13 programu WKP(b) w sprawie stosunku do religji (opracowany przy bliskim współudziale Lenina)

W stosunku d oreligji RKP[2] 2) nie zadawalnia się dekretowanym już oddzieleniem kościoła

  1. Mowa tu jest o ludziach, którzy należeli do nieuznawanych przez carat religji — o „starowierach” rosyjskich, unitach ukraińskich itd.
    Obecnie na mocy tych samych carskich praw rząd jaśniepańskiej Polski prześladuje różne sekty — „badaczy pisma świętego”, „kościół narodowy” itd. oraz na t. zw. „Kresach wschodnich”, — to jest na Białorusi Zachodniej, — kościół prawosławny.
    Wszystko, co mówi tow. Lenin o stanowisku kościoła prawo-sławnego w Rosji carskiej — może być powiedziane obecnie o położeniu kościoła katolickiego w Polsce. Istota rzeczy pozostała ta sama, co była i w Rosji carskiej, tylko że zamiast carskiej Rosji, istnieje pańska Polska (przyp. tłum.).
  2. RKP — Rosyjska Komunistyczna Partja; nazwę tę nosiła partja bolszewicka od 1918 roku do 1926 roku, kiedy to na XIV Zjeździe przemianowała się we Wszechzwiązkową Komunistyczną Partję, skrót WKP (przyp. tłum.).