Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/228

 Zdawał się nastawać, jakby żądał potwierdzenia, niejako pokwitowania względem przeszłości.
 Po chwili namysłu, w ciągu której Anglik czuł się przejęty do głębi duszy, Lupin się odezwał:
 — Myślę panie, że pańskie zachowanie obecne, opiera się na motywach poważnych.
 — Nadzwyczaj poważnych.
 — Fakt ucieczki z pod opieki mego kapitana i moich marynarzy, jest tylko drugorzędnem zdarzeniem naszej walki. Ale fakt, że pan znajduje się wobec mnie sam tutaj, rozumie pan: sam wobec Arsena Lupin, daje mi do myślenia, że pański rewanż jest najzupełniej kompletny.
 — Najzupełniej kompletny.
 — A więc ten dom?
 — Jest otoczony.
 — Dwa domy sąsiednie?
 — Otoczone.
 — Mieszkanie ponad tem?
 — Trzy mieszkania na piątem piętrze, które pan Dubreuil zajmował, są otoczone...
 — W ten sposób, że...
 — W ten sposób, że pan jest ujęty, panie Lupin, nieodwołalnie ujęty.