Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/164

 Wyrwał kartkę z notesu, nakreślił ołówkiem kilka wierszy, włożył do koparty i rzekł do jakiegoś chłopaka, który rozłożył się na ławce:
 — Mały, weź fiakra i jedź oddaj ten list kasyerce w traktyerni Suisse na placu Chatelet. A szybko... Dał mu monetę pięciofrankową. Chłopak zniknął.
 Przeszło pół godziny. Tłum wzrastał. Holmes od czasu do czasu już tylko rozróżniał satelitów Lupina. Ale ktoś go pociągnął za rękaw i głos jakiś powiedział na ucho:
 — A więc? co się stało, panie Holmes?
 — To pan, panie Ganimard?
 — Tak, otrzymałem pańską kartkę w traktyerni. Co się stało?
 — On jest tu.
 — Co pan mówi?
 — Tam... w głębi restauracyi... Pochyl się pan na prawo... Widzi pan?
 — Nie.
 — Nalewa szampana swej sąsiadce.
 — Ależ to nie on.
 — On.
 — Ręczę panu. Ah! jednak... Naprawdę może być... Ah! łotr, jaki podobny! —