Strona:La Rochefoucauld-Maksymy i rozważania moralne.djvu/110

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
585.

Zaślepienie jest najniebezpieczniejszem następstwem pychy; podsyca ją i pomnaża i odejmuje nam świadomość lekarstw, które mogłyby ulżyć naszym niedolom i uleczyć nasze wady.

586.

Tracimy rozum, kiedy nie wierzymy, abyśmy go mogli spotkać u innych.

587.

Niema ludzi, którzyby tak pilili drugich jak leniuchy, kiedy już zadowolili swoje lenistwo i chcą się wydać gorliwi.

588.

Mamy prawo czuć żal do tych, którzy uczą nas znać samych siebie, tak jak ów warjat w Atenach miał przyczynę kląć lekarza, który go wyleczył z wiary że jest bogaczem.

589.

Filozofowie, a zwłaszcza Seneka, nie usunęli swojemi maksymami zbrodni; posłużyły one jedynie do wzniesienia gmachu pychy.

590.

Znak to niewielkiej przyjaźni, jeśli nie spostrzegamy ostudzenia naszych przyjaciół.

591.

Najrozsądniejsi ludzie są rozsądni w rzeczach obojętnych, ale nigdy prawie w swoich najważniejszych sprawach.

592.

Najsubtelniejsze szaleństwo rodzi się z najsubtelniejszej mądrości.

593.

Wstrzemięźliwość, jest to przywiązanie do zdrowia lub niemożność jedzenia wiele.

594.

Każdy talent ludzki, jak każde drzewo, ma swoje właściwości i jemu tylko przyrodzone objawy.