Strona:Książka do nabożeństwa O. Karola Antoniewicza.djvu/292

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
280

ale brak Krzyża, powinnoby być powodem żałości i łez naszych! Ludzie, co w świat wierzą, skarżą się, gdy cierpią, - ludzie, co w Boga wierzą, skarżą się, gdy nie cierpią. Pojęcie jasne jéj tajemnicy Krzyża jest najwznioślejszą, najpraktyczniejszą filozofią - tajemnica Krzyża rozwidni nam tajemicę życia! - Któż jest przyjacielem Krzyża? ten, co kocha Jezusa i duszę swoją. - Kto Krzyża nienawidzi, nienawidzi Jezusa ukrzyżowanego, nienawidzi własnéj duszy swojej! - Są nieprzyjaciele Krzyża jawnie ci, co wyrzekli się wiary, nadziei i miłości; są nieprzyjaciele Krzyża potajemni ci, co wyznają wiarę, miłość i nadzieję słowem, ale nie sercem, uczynkiem i całem życiem; ci coby chcieli Krzyż Chrystusa z rozkoszą świata połączyć w jednę całość, - ci, którzy na Krzyżu miasto żółci i octu, chcieliby pić z kielicha zmysłowych uciech - którzy na Krzyżu nie cierniową koroną, ale różowym wiankiem chcieliby ukoronować skronie swoje. - O! gdybyśmy poznali całą godność Krzyża Chrystusowego - tobyśmy uznali oraz całą niegodność naszą. - Gdybyśmy poznali błogosławieństwo Krzyża, poznalibyśmy i niewdzięczność naszą. - Krzyż Chrystusa przeważa szczęście całego świata. - Korona cierniowa droższa nad wszystkie skarby ludzkie. W miarę miłości Boga ku