Przejdź do zawartości

Strona:Książka do nabożeństwa O. Karola Antoniewicza.djvu/239

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
227

naukę ludowi opowiadał; a wykonawszy wszystko co do odkupienia świata należało, wstąpiłeś do nieba, obiecując nam że nie zostawisz nas sierotami. Tak jest, nie zostawiłeś nas sierotami, albowiem zostawiłeś nam swych Namiestników, którzy nam święte prawdy Twéj Boskiéj nauki ciągle przypominają. Nie zostawiłeś nas sierotami, bo codziennie w najświętszym Sakramencie utajony sam osobiście z Duszą i z Ciałem mieszkasz między nami. Nie zostawiłeś nas sierotami, bo nie dość że na ołtarzu świętym mieszkasz między nami, ale mieszkasz u nas i w nas, gdy w świętej Komunii nam się ofiarujesz. O dobroci nieskończona! O miłości nieograniczona! Jezu mój najukochańszy proszę Cię pokornie, racz moje grzeszne serce łaską Ducha świętego oświecić, miłością Twoją zapalić, żalem i skruchą zmiękczyć, abym z tych świętych nauk missyjnych hojnie korzystając, zbawienny pożytek na wieczną pociechę duszy mojéj odniósł, a życia mego poprawę w cierpliwości i miłości Bożéj statecznie aż do ostatniego zgonu mojego dochował. Amen.

MODLITWA IV.

O dobroci nieskończona! Jezu mój najukochańszy, proszę Cię pokornie, racz moje