Strona:Korczak-Bobo.djvu/88

 — Coraz lepiej Stasieczku: wczoraj zadanie, dziś koza.
 — Nie wczoraj zadanie, tylko onegdaj.
 Stasio chce, aby go mama zbiła: niech bije, niech wszyscy się nad nim znęcają aż do końca. Naumyślnie tak będzie odpowiadał.
 — Zadanie onegdaj, no a koza także onegdaj?
 — Niesprawiedliwie mnie wsadził.
 — Ja wiem: ty zawsze masz na wszystko sto wykrętów.
 — Nie mam wykrętów. A jak mama nie wie, to niech mama nie mówi.
 Stasio odłożył łyżkę, rzucił się na swoje łóżko i aż do przyjścia korepetytora leżał i płakał. Nie był to już spazmatyczny płacz obrażonej dumy, gniewu bezsilnego i buntu, płacz, którym wzbudził współczucie klasowego gospodarza, tak że go na pauzie nie wyrzucił z klasy, był to teraz płacz poddania i poczucia wielkiej krzywdy, gorzki płacz człowieka, który się zawiódł nawet na najbliższych mu, — na ostatnich już.
 I matka zrozumiała, — dobre myśli podsunęło jej tym razem serce:
 — Może naprawdę niesprawiedliwie? Stasio przecież nie kłamie. Doktór powiedział, że Stasio jest anemiczny. Stasio nie tknął