Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/67

Przed komendą: odwieść! nie wolno odwieść kurków; przed komendą: strzelić! (lub ognia!) nie wolno dać strzału, a na komendę: stój! należy walkę bezzwłocznie wstrzymać.
 § 225. Po tych wyjaśnieniach sekundanci wręczają przeciwnikom pistolety, ci je zatrzymują z lufami na dół skierowanemi.
 § 226. Sekundanci zajmują obecnie swoje miejsca, równolegle z linią strzału, przyczem obok każdego przeciwnika stoi sekundant strony przeciwnej.
 § 227. Na komendę: strzelić! zwracają się przeciwnicy twarzami ku sobie i dają strzał.
 Każdemu wolno strzelać w dowolnym czasie i porządku, gdyż komenda już nie nastąpi.
 § 228. Skoro jeden strzał padł, należy odpowiedzieć nań w ciągu jednej minuty.
 Skoro minuta upływa a strzał nie padł, nie wolno go już dać.
 § 229. Jeżeli pierwszy strzał spowodował zranienie, może ranny, o ile siły mu pozwalają, dać swój strzał.
 Rannemu pozwala się mierzyć dwie minuty — po których upływie traci prawo strzału.
 § 230. Jeżeli pojedynek ma się odbyć tylko z jednorazową wymianą kul, jest on ukończony po pierwszych dwóch strzałach, choćby żadnego nie spowodowały zranienia.
 § 231. Jeżeli pojedynek ma się jednak — w myśl ustanowionych warunków — dalej toczyć, należy rozpocząć nanowo wedle wskazówek z §§ 216-229.
 § 232. Tensam rodzaj pojedynku jest u nas praktykowany z następującą modyfikacyą, łagodzącą znacznie jego przebieg:
 Ustanawia się z góry okres czasu (15 do 30 sekund), w którym strzał ma nastapić.
 Na komendę: baczność! (lub raz!) odwracają się prze-