Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/46

nien sekundant kierujący obu przeciwnikom przypomnieć główne warunki walki; następnie wytłómaczyć znaczenie komendy: Baczność! Naprzód! Odwieść! Strzelić! Stój! dalej ostrzedz ich, że broni przeciwnika nie wolno chwytać dłonią etc. i zapytać, czy obaj przyrzekają tych warunków bezwzględnie się trzymać.
 § 127. Otrzymawszy odpowiedź: tak! ustawia się kierownik na miejscu, z którego może przebieg pojedynku najdokładniej śledzić, pomocnik zaś jego — na przeciwległej stronie. Dwaj pozostali sekundanci wręczają wówczas swoim klientom broń dla nich przeznaczoną.
 Wskazanem jest, aby najstarsi sekundanci stali po lewicy swoich klientów, gdyż stąd się nie przeszkadza i najlepiej można obserwować.
 § 128. Sekundanci uzbrajają się również w pałasze (tępe) lub — w ich braku — w odpowiednie laski, aby być przygotowanymi na ewentualną interwencyę.
 § 129. Zanim zabrzmi komenda, trzymają zapaśnicy broń końcem ku ziemi.
 § 130. Sekundanci nie powinni zbliżać się zanadto do bijących się, aby ich nie krępować, być atoli w takiej odległości i czuwać tak bacznie, aby w razie potrzeby mogli interweniować w okamgnieniu.
 Cisza ze strony wszystkich powinna panować absolutna.
 §. 131. Sekundanci podczas walki nie są przywiązani do miejsca: wolno im wraz z ich klientem cofać się, podchodzić — niewolno im jednak ściągać na siebie czemkolwiek uwagę bijących się, a najsurowiej jest zakazane mięszanie się do walki np. przez sparowanie cięcia swoją bronią (z wyjątkiem wypadku, kiedy jeden z przeciwników atakuje po wydaniu komendy: stój!), przez suflerowanie etc. Są atoli do interwencyi zobowiązani, nawet z narażeniem życia, jeżeli