Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/250

 — Doskonale...
 — Bije?
 — Jak zegarek...
 — O tem nie wątpię... ale czy pamięta pani, co mówiłem przed wyjazdem? Czy się pani już zakochała?
 — Niestety... już — odrzekła, spuszczając oczy figlarnie.
 — A to wybornie! tak to lubię... pozwól-że pani, że ucałuję tę śliczną rączkę... Byłem pewny, że się pokochacie... ale gdzież on jest, ten szczęśliwiec, ten wybraniec losu? gdzie się ukrywa?...
 — Pół godziny temu odjechał.
 — Dokąd? po co? Będąc kochanym przez panią... odjechał? Ależ on powinien nie ruszać się stąd... Dokąd-że pojechał, panno Michalino?
 — Do Maciejowa.
 — Po co?
 — Ależ on tam mieszka.
 — Witold? co pani mówisz?!...
 — Nie mówię o panu Witoldzie, ale o panu Karolu.
 — A cóż pan Karol ma znów do tego? — zapytał stary szlachcic, otwierając oczy szeroko.