Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/214

sercu, bez żadnych ceremonij, jak ci się Witold podobał?...
 — Złoty chłopak! złoty chłopak! Myśliwy zawołany.
 — Ale myśliwy to jeszcze niewiele. Ja się pytam, jak go uważasz w ogóle, nie jako myśliwego — ale jako człowieka?
 — Ano, krótko ci mówię, złoty chłopak... Takie jest moje zdanie...
 — Istotnie... bo to, proszę cię, i persona i prezencya i uroda.
 — Tak... tak...
 — Gospodarz będzie doskonały, bo przecież tam za granicą próżno czasu nie tracił. Chłopak w swiecie obyty, w głowie ma nieźle, wcale nieźle... no, wreszcie i „nervus rerum“... substancya jest... kapitalik pokaźny, możnaby za niego fortunkę niezgorszą nabyć, tembardziej, że jeżeliby zabrakło, to ja ze swojej kieszeni dołożę. U niego pewne, nie zginie mi... Widzisz tedy, panie Józefie, że wszystko za nim przemawia...
 — Zapewne...
 — Tedy, cóż w bawełnę owijać? Jestem twoim przyjacielem od tylu lat, mogę więc z całą