Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/98

— 94 —

Zenobia otworzyła drzwi i powitała gościa okrzykiem.
 — Pan Wacław! Co za niespodzianka. Nie widziałyśmy już pana chyba ze trzy tygodnie.
 — Wyjeżdżałem, proszę pani, a skoro tylko wróciłem, to oczywiście przedewszystkiem poszedłem na Przyrynek, tam powiedziano mi, że się panie wyprowadziły, więc stawiam się tu... Jakże się panie miewają? Panna Jadwiga?
 — Dobrze, dobrze... My nigdy źle się nie mamy — rzekła panna Jadwiga, podając przybyłemu rękę. — Rzeczywiście pomizerniał pan trochę, co panu było?
 — Mała rzecz, przeziębiłem się w drodze.
 — Teraz? wśród lata...
 — Najłatwiej, noc była chłodna — jechałem bryczką odkrytą...
 — To jakaś niedaleko podróż.
 — Przeciwnie... koleją, a potem bryczką... Byłem na zapadłej prowincyi.
 — Cóż pan tam robił?...
 — Interesa majątkowe. Ratowałem moją należność, a chcąc ją uratować, nabyłem folwark. Cóż pani na to, panno Jadwigo?
 — A no nic; winszuję.
 — Tylko?...
 — Chce pan, żebym płakała?
 — Sądziłem...