Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/340

 — Co ty mówisz?
 — Szczerą prawdę, Lorciu, nic więcej... Nadto dodam jeszcze, że i ja zmieniłem plany zupełnie. Za kilka dni, kochana kuzynko, podziękuję ci za gościnność i udam się do Warszawy, do ciotki naszej, u której wychowałam się, jak ci wiadomo.
 Pani Laura słuchała zdumiona. — Natalcia mówiła jeszcze:
 — Podziękuję ci serdecznie i powrócę do ciotki — do dawnego życia.
 — Nowa zagadka? cóż to jest? kiedyż się nareszcie skończy ta mistyfikacya dziwna?
 — Moja Lorciu, nie żadna to mistyfikacya, lecz prawda szczera.
 — Czy Alfred mówił co z tobą?
 — Mówił, przed odjazdem.
 — Spodziewałam się tego.
 — Ty, Lorciu, spodziewałaś się? to znowuż dla mnie coś nowego.
 — Gdyż przyrzekł mi że się z tobą rozmówi stanowczo, a przypuszczając że dotrzymał słowa, tembardziej zdumioną jestem i tonem twej mowy i usposobieniem w jakiem się znajdujesz w tej chwili.
 — Jednak i jedno i drugie jest zupełnie naturalne i usprawiedliwione, moja Lorciu.
 — W głowie mi się nie mieści!...
 — Dla czego?
 — Bo sądziłam, że po rozmowie z Alfredem znajdę cię wesołą, szczęśliwą, uśmiechniętą; sądziłam