Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/296

 Niedaleko na ławce siedział pułkownik. Światło padające z okien dworku, pozwalało go dostrzedz Klaruni. Cicho zbliżyła się do niego, wsparła drobną rękę na jego ramieniu, i głosem pieszczonym, wkradającym się do duszy, rzekła:
 — Dziaduniu!
 — Ach, jesteś!? jak to dobrze żeś przyszła, właśnie sam cię chciałem poszukać.
 — Przeczułam więc rozkaz — i stawiłam się na życzenie...
 — Rozkaz? — moje dziecko, czyż rozkazywałem ci kiedy?
 — O nie, nie, dziaduniu najdroższy, ale jesteś dla mnie zawsze tak troskliwy, tak wyrozumiały, tak dobry — że już przez to samo, życzenie każde twoje staje się dla mnie rozkazem.
 — Więc ty mnie tak kochasz? — dziewczyno.
 — Czyż możesz pytać! mój dziadziu.
 — A słuchasz że mnie?
 — Zawsze przecież posłuszną byłam.
 — A w przyszłości?
 — I teraz i zawsze i na wieki wieków... mówiła śmiejąc się Klarunia, a na amen pozwolisz dziadziu że ucałuję twoją rękę. Czy kontent jesteś ze mnie?
 — Tak, tak, moje dziecko... a raczej tyś już nie dziecko, Klaruniu...
 — A cóż ja jestem?
 — Panna dorosła już...
 Rozśmiała się dziewczyna.