Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/226

 — Dotychczas pewnego nic nie mam i czasu wiele na to nie było.
 — Tak, pielęgnowałeś mnie w chorobie. Nie zapomnę ci tego, ale, mój chłopcze, jesteś nie szczery.
 — Ja?
 — Tak, tak; nie byłeś ze mną szczery przedtem, na wsi — i tutaj szczery nie jesteś — a jam widzisz stary i doświadczony, nie wiele mówić mi trzeba, nie jedno dostrzegę, nie jednego domyślę się, choćby mi nie chciano powiedzieć.
 Młody człowiek zarumienił się.
 — I czegóż się dziadzio domyślił?
 — Nie będę ci wszystkiego powtarzał, tembardziej, że niektóre domysły moje, jak się pokazało, były błędne.
 — Tak?
 — Przyznaję się do winy i sądziłem cię za surowo. Przekonawszy się, że nie słusznie, zmieniłem zdanie — i przepraszam cię za sąd przedwczesny.
 — A może i o nieszczerość niesłusznie jestem posądzony?
 — Słusznie.
 — Dowody?...
 — Zaraz ci je dam. Nie masz żadnej dzierżawy na widoku, nie masz żadnego kapitalisty, któryby