Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/203

wymagasz spisywania testamentu, to dla starego lepiej.
 — Ale, proszę pana, czy istotnie nadziei już nie ma?
 — I jest i nie ma; powtarzam panu, że nie jestem prorokiem.
 — Jednak.
 — Czekać cierpliwie, a może zechce pan zwołać konsylium, zawezwać jeszcze kilku lekarzy?
 — Jak pan uważa.
 — Ja uważam, że to zbyteczne, ale jeżeli idzie o uspokojenie otaczających...
 — Zdaję się zupełnie na pana — jak pan zarządzi, tak się zrobi.
 — A więc niech chory leży spokojnie, ja tu będę przed wieczorem, zobaczymy, co dalej czynić należy.
 Rzekłszy to, doktór wyszedł odprowadzony do drzwi przez Wicusia. W pierwszej stancyi Grzegorz siedział na krześle i drzemał, zmęczony długiem czuwaniem, ujrzawszy wychodzącego doktora, zerwał się na równe nogi i pomógł mu włożyć palto.
 — Jakże, wielmożny paniczu — zapytał po wyjściu doktora — cóż powiedział?
 — Ni to ni owo, może być dobrze, a może być źle.
 — Oni tak zawsze, wielmożny paniczu, ci doktorzy, ni to ni owo, a ja powiadam, że lepszej dok-