Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/142

chior miał kilka córek, radbym przeto wiedzieć z kim mam tedy honor?
 — Więc mnie stryjaszek nie poznał? Mnie? swojej tak niegdyś ukochanej Julci?!
 — No proszę, ktoby się spodziewał, taka kobieta! Niechże pani siada, to jest siadaj, proszę, pomówimy. Przedewszystkiem, cóż cię moja piękna kuzynko sprowadziło w ubogie progi starego odludka?
 — Chęć zobaczenia stryjaszka, dowiedzenia się o jego zdrowie.
 — No, no.
 — I zamiar zaproszenia, serdecznego zaproszenia do nas na wieś.
 — Mnie?
 — A tak, chociażby tylko na parę tygodni. Bardzo, bardzo serdecznie prosimy, całem sercem zapraszamy.
 — Hm... bardzo pięknie — a dalekoż to?
 — Jednego dnia staje się na miejscu. Zresztą co mam dużo opowiadać, nasze okolice dobrze są stryjaszkowi znane.
 — Zapomniałem już, kiedy tam byłem. Dawne czasy, bardzo dawne. Oczywiście mieszkasz w swoim majątku.
 — Cóż tam taki majątek, mająteczek raczej. Na wyżywienie wystarcza, ale synów mamy dwóch,