Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/126

 — Przyznaj pan, żem go nie zawiodła; ten widok wart jest pędzla artysty.
 — A przecież taki powszedni...
 — Nie powszedni; w moich oczach jest oryginalny, i dlatego przychodzę tu często, aby się nim zachwycać. Powiedz mi, panie sąsiedzie — rzekła, patrząc panu Janowi w oczy — czy dawno znasz pannę Martę z Zielonki?
 Niespodziewane to pytanie zmieszało trochę sędzica.
 — Dość dawno — odpowiedział po chwili. — Zkąd pani na myśl przyszło to pytanie?
 — Kobiety są w ogóle ciekawe.
 — Nawet samotnice?
 — Samotność nie odbiera cech wrodzonych, powiedziałabym, że je potęguje nawet; a że tak jest, dowiedzie drugie pytanie, które panu zadam.
 — Słucham pani.
 — Ona mi się wydaje bardzo zakochaną, czy to prawda?
 — Zkąd ja mogę o tem wiedzieć?
 — Jesteś pan nieszczery, a pomiędzy przyjaciółmi... Masz tobie! nadałam panu tytuł, którego może przyjąć nie zechcesz.
 — Przed chwilą wziąłem różę, teraz przyjmuję przyjaźń, dziękując za drugą bardziej jeszcze.
 — I obadwa te dary zasuszysz pan zapewne dobrze... Byle tylko nie w jakich starych rejestrach gospodarskich!