Strona:Klemens Junosza - Wnuczek i inne nowelle i obrazki.djvu/77

— 71 —

wrócę do domu, to znów muszę się gniewać na Maryannę, bo niema dnia, żeby jakiej szkody nie zrobiła. Coś chciałam ci powiedzieć... nawet wybierałam się do was z tą nowiną umyślnie. Aha! nic nie wiecie jeszcze...
 — Nie.
 — Marceli się żeni!
 — Wuj Marceli? Niepodobna!
 — Ciekawam dlaczego? Mężczyzna choćby nawet stuletni, ma jeszcze głupstwa w głowie.
 — Ciociu! alboż małżeństwo..
 — Głupstwo... możesz mi wierzyć. Jestem wdowa i powiadam, że to także głupstwo.
 — Ale wracając do wuja Marcelego, trudno uwierzyć, przecieżby nam coś o tem powiedział.
 — A nie, sekret. U nich zawsze sekret!
 — U kogo?
 — No, u nich, u mężczyzn, to już widać familijne.
 — I kogóż to wujaszek chce uszczęśliwić swoją ręką?
 — Przedewszystkiem ciebie.
 — Mnie?
 — Naturalnie, bo jak się ożeni, to ci nic nie zapisze, a zdawało się. Ach, zapomniałam. Chciałaś wiedzieć kto będzie twoją wujenką. Słowo ci daję, nie wiem, sekreta, same sekreta! Jeszcze będzie wielka łaska, jeżeli na ślub zaprosi, ale mniejsza o to. Nie, to nie.
 — W każdym razie dowiemy się. Moja kochana ciociu. Ja bo tu przyszłam z prośbą.