Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/53

— 49 —

 — Zaręczam, że grosza nikomu nie był winien...
 — Zkąd możesz wiedzieć?! Eh, ja zawsze mówię, że Romanowa pstro ma w głowie... Zresztą przekonamy się, mam ja swoje sposoby, zbadam, spenetruję, przewącham. Dopóki tego nie uczynię, nie waż się na krok stanowczy; po waryacku działać nie można.
 — Ale bywać u niej, widywać ją mogę?
 — To inna rzecz; bywaj, nadskakuj, pilnuj się, żeby cię kto nie ubiegł...
 Młody człowiek roześmiał się...
 — Ojciec-bo zawsze chce udawać Bismarka, rzekł.
 — Każdy człowiek, w zakresie swoich interesów, choćby najdrobniejszych, powinien być Bismarkiem. Koniecznie, jeżeli nie chce, żeby go inni w kaszy zjedli. Gdy ci włosy posiwieją, zrozumiesz to doskonale, dziś szkoda czasu, aby cię przekonywać... Tak to zazwyczaj bywa, mój synku...
 — Ojciec dziś okrutnie zrzędzi, — rzekł młody człowiek...
 — Spodziewam się; dla tego, że tobie podobała się wdówka, to ja muszę męczyć się, chodzić, place oglądać, lustrować hypotekę i dowiadywać się od ludzi...
 — A któż ojcu każe? Obeszłoby się bez tego...